Sinds 2012 bezoek ik jaarlijks Dé Onderwijsdagen op woensdag, de dag die o.a. gericht is op het PO. Ik vind het ieder jaar weer de moeite waard om dit congres te bezoeken vanwege zowel de inhoud als de bezoekers.

Wat ik heel prettig vond om te merken was dat de lezingen dit jaar meer praktijkgericht waren. Veel good practises, veel praktijkvoorbeelden. Waar ik eerdere jaren nog weleens gedacht heb tijdens of na een sessie: ‘Ja, leuk, interessant, maar HOE nu in praktijk verder?’, had ik dat gevoel deze editie veel minder. Goede keuze ook om bepaalde sessies 2 blokken te laten duren, hierdoor kon veel meer de diepte in worden gegaan.

Ik startte de dag met lekkere koffie in goed gezelschap, om me vervolgens naar de grote plenaire zaal te begeven voor de openingskeynotes. De eerste spreekster was Simone Walvisch van de PO-raad. Ik vond haar verhaal niet vernieuwend of inspirerend, en ik denk dat het dat ook nauwelijks was voor het publiek dat aanwezig was in de zaal. De bezoekers van zo’n gelegenheid zijn over het algemeen al iets dieper ingewijd in de materie. Het feit dat de filmpjes die werden gebruikt eerst moesten worden gestart via YouTube en niet geëmbed waren in de presentatie, zorgde bij mij voor een gevoel van een hoog houtje-touwtje gehalte. Dat mevrouw haar verhaal voorlas vanaf papier en op 1 plaats bleef staan, zorgde voor een statisch geheel. Halverwege deed mevrouw Walvisch de uitspraak: …’Net zoiets als boodschappen doen, alle vrouwen in de zaal zullen dit herkennen…’ Een terecht afkeurend gemompel steeg op uit de zaal. En op dat moment haakte ik definitief af. Hoe kan dat nou, mevrouw Walvisch staat te praten over #Onderwijs2032 en komt dan zelf met een seksistisch jaren ‘50 statement. De rest van haar lezing heb ik zitten twitteren.

Hierna betrad Danny Mekic het podium. Hij had een vlotte manier van presenteren, een boeiend verhaal te vertellen, al was het natuurlijk hier en daar wel wat kort door de bocht. De rare gewoonte om kinderen al vanaf 4 jaar te bevragen ‘wat ze later willen worden’, is volgens hem bizar. En eigenlijk heeft hij wel gelijk ook. Ik zelf ben ook iets heel anders geworden dan dat ik vroeger dacht, en hoezo verplichten we onze kinderen al zo jong om richtingbepalende keuzes te maken? Grappig was ook dat hij een still uit het filmpje over het ontwerpen van een brug, gemaakt door Intel, liet zien. Ik vind dat filmpje namelijk een erg goed filmpje, dat ik ook geregeld gebruik in presentaties. Danny had er een andere mening over; die vond het nogal vergezocht. Doordat hij er zo kritisch over was, bekijk ik het nu ook wel met andere ogen, maar voor mij wegen de voordelen toch op tegen de nadelen.

De eerste sessie ging ik luisteren naar het verhaal over Kunskapsskolan. Ik had al van alles gehoord over dit Zweedse concept, maar wilde het verhaal graag uit eerste hand horen. Wat ik hoorde vond ik zeer boeiend, het concept vond ik veel weg hebben van O4NT. Wat me vooral is bijgebleven is dat het werken met doelen die door de leerlingen zelf ‘gepland’ worden, erg motiverend werken. Leerlingen laten de docenten ook puzzelen, want dat stuk Frans dat een leraar gepland heeft, past niet altijd binnen de agenda van een leerling. Leuk om te horen dat leerlingen zo anders met lesstof omgaan!

Mijn tweede sessie was die van Mark van de Mortel en Erik van der Hout, werkzaam op St. Ursula in Horn. Zij namen ons mee in hun verhaal over hoe zij de iPad als didactisch hulpmiddel hebben geïntroduceerd op hun school. Wat me in hun verhaal vooral bijbleef, was het stuk verandermanagement dat ze hebben toegepast. Hun aanpak was heel voorzichtig om zo hun collega’s niet te overvragen en mee te krijgen, maar tegelijkertijd vrij radicaal. ‘We doen het met alle vakken, of we doen het niet.’ Dat is denk ik ook de enige manier om écht veranderingen door te voeren.

Na de lunch, waarin ik met diverse mensen, waaronder oud-collega’s van de Rijdende School, even heb kunnen (bij)praten, was het tijd voor een dubbele sessie waar ik me echt op had verheugd! Samen met Tessa van Zadelhoff liep ik naar de zaal waar we bij Wietse van Bruggen en Emer Beamer een Masterclass Maker gingen volgen. Het was écht een andere sessie dan een zit-luister lezing. Je merkte het al bij binnenkomst, mensen hadden er zin in! Na een korte introductie en voorstelronde (‘Hoi, ik ben … en ik kwalificeer mezelf als nerd!’) gaven Wietse en Emer een korte presentatie. Ze lieten zien hoe de uitgangspunten van Design Thinking bij kinderen in te zetten zijn en hoe je daar dan mee kunt werken. Ik ben bekend met Design Thinking en de kracht ervan; bij Marant Interstudie begeleiden we scholen tijdens studiedagen vaak ook volgens deze principes en het is tot nu toe altijd nog een groot succes geweest. Het is een andere manier van dingen benaderen en doet een groot beroep op de creativiteit. Emer had ontwerptekeningen van kinderen meegebracht en aan ons de taak om die tekeningen te vertalen naar een werkelijk model. We hadden niet heel veel tijd, dus snel aan de slag. Samen met Tessa en Maike Douglas waagde ik me aan het bouwen van een ‘vleesdouche’. Een kind had een ontwerp gemaakt van een machine voor vegetariërs waarin groenten gedoucht werd zodat het de smaak van vlees zou krijgen.

We hebben ontzettend veel plezier gehad bij het maken van ons model. De grote lijnen waren snel bedacht, maar technisch gezien liepen we tegen wat meer problemen aan. We wilden de MakeyMakey aansluiten en werkend krijgen, maar dit lukte niet helemaal zoals gewild. Aan het eind van de sessie hebben we de resultaten aan elkaar gepresenteerd en je zag gewoon dat iedereen lekker had geknutseld, gepriegeld en gespeeld. Wij grote mensen spelen echt te weinig.

Na dit feestje was het tijd voor de afsluiter en bezocht ik de workshop Scratch die zou worden gegeven door Don Zuiderman en Gerard Dummer. In de zaal bleek dat het niet Gerard en Don waren die de sessie verzorgden en gaandeweg bleek ook dat het geen workshop, maar een lezing was. Dit vond ik echt jammer, ik had zin in een actieve sessie, zeker aan het eind van de dag. Inhoudelijk was het een prima lezing, maar ik had een andere verwachting.

De afsluiting heb ik niet meer meegemaakt; ik mocht die avond nog op pad om een ouderavond te verzorgen, dus ik wilde bijtijds vertrekken om ruim de tijd te hebben met het oog op files. Helaas, zelfs nadat ik al om 16:30 uur de parkeergarage uitreed, stond ik direct in de file… Een groot nadeel van de locatie Rotterdam, er staat zowel in de ochtend als in de avond altijd file…

Een andere tip die ik de organisatie van Dé Onderwijsdagen zou willen geven is om meer actieve workshops in het programma op te nemen, naast inhoudelijke presentaties en lezingen. De Masterclass Maker was wat mij betreft écht een schot in de roos! Volgend jaar graag meer van dat, dan ben ik zeker weten weer van de partij!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *